Πάμπολλα είναι τα θαύματα, τα οποία ο Ιησούς έκανε όταν βρισκότανε ανάμεσά μας στον κόσμο τούτο. Έθρεψε πεινασμένους, γιάτρεψε παραλυτικούς, σε τυφλούς έδωσε μάτια και σε βασανισμένους τη γαλήνη της ψυχής τους. Όμως το πιο μεγάλο θαύμα, που ο Χριστός πραγματοποιεί στη ζωή των ανθρώπων που θα πιστέψουν σ' Αυτόν, είναι το θαύμα της αλλαγής της ζωής τους, αυτό ξεπερνάει όλα τα άλλα. Από την ώρα που ο γεμάτος από πάθη και κατάρες αμαρτωλός θα παραδοθεί στο θαυματουργικό χέρι του Κυρίου μας, θα γεννηθεί ένας άλλος άνθρωπος, που δεν θα έχει κανένα κοινό σημείο με το παρελθόν, παρά μονάχα τη φριχτή ανάμνηση μιας άθλιας ζωής, που θα γίνεται αφορμή για τη δόξα του Θεού.

Γύμνια, φόβος, αλυσίδες, μνήματα, πέτρες. Μια τραγική εικόνα, η εικόνα δύο ανθρώπων φυλακισμένων στα φρικτά δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου, παρουσιάζεται στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής. Ρούχα δεν φορούσαν και όσες φορές κατόρθωσαν να τους ντύσουν, σε λίγο τα έσκιζαν και παρουσιαζότανε και πάλι γυμνοί. Οι άνθρωποι αυτοί ένιωθαν μέσα τους έναν ακατανίκητο φόβο. Όλους τους ανθρώπους τους φοβόταν και συνάμα όλοι τους φοβούνταν. Η καρδιά τους και η σκέψη τους ήτανε ηφαίστειο που έβραζε, από πυρακτωμένη λάβα μίσους και φόβου για τον κάθε άνθρωπο. Όπως και η εποχή μας που είναι η εποχή της τρομερής τυραννίας του φόβου, γιατί ο κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του μόνο, τρομερά μόνο, να περιβάλλεται από μύριους εχθρούς, με αποτέλεσμα να ξημεροβραδιάζεται κάτω από το ανελέητο μαστίγωμα του πιο αδυσώπητου αφέντη, του φόβου.  Όλοι φοβούνται το σήμερα, το αύριο, το μέλλον, και μέσα στην αβυσσαλέα σκέψη τους ποτέ δεν έλαμψε ο θερμός ήλιος της ειρήνης του Χριστού.

Πολλές φορές, μας λέει ο ευαγγελιστής, πιάσανε τους δυστυχισμένους αυτούς και τους έδεσαν με δυνατές αλυσίδες, που όμως από μια εσωτερική καταστροφική δύναμη σε λίγο γίνονταν κομμάτια. Όπως ο ηθικός και πολιτικός νόμος, οι διάφορες συμβουλές των φιλοσόφων και των κοινωνιολόγων, οι διάφοροι θεσμοί της κοινωνίας, ακόμη και οι δικές μας καλοπροαίρετες αποφάσεις, δεν είναι παρά βαριές ψυχρές αλυσίδες, που μεταβάλλουν τη ζωή σε μια αλύτρωτη, χωρίς ελπίδα σκλαβιά. Παριστάνουν την αμαρτία σαν απελευθέρωση, μα μονάχα αιμορραγία προκαλούν σαν χώνονται μέσα στις σάρκες μας. Ακόμη και η πιο χοντρή αλυσίδα δεν μπορεί να συγκρατήσει τη δύναμη του κακού, τη «σάρκα» όπως την ονομάζει ο Λόγος του Θεού, «τον εν τοις μέλεσιν ημών νόμον», που άξαφνα μεταβάλλει την πιο χοντρή αλυσίδα σε κουρέλι.

Όμως σε λίγα λεπτά όλα αλλάξανε. Στα πόδια του Ιησού, καθότανε τα θηρία που έσπασαν τις αλυσίδες. Φορούσαν πλέον ρούχα, και είχαν μια φρονιμάδα, που όπως αποδεικνύει η συνέχεια της ιστορίας, δεν είχαν οι άλλοι Γεργεσηνοί.  

Και στην περίπτωση των Γεργεσηνών έγινε αμέσως χωρισμός από τη μάχαιρα της παρουσίας του Κυρίου. Ο κόσμος σε δυο κατηγορίες χωρίστηκε. Και οι δύο ομάδες παρακαλούσαν το Χριστό. Από τη μια μεριά έμειναν  οι δαιμονισμένοι κοντά στον Χριστό. Από την άλλη ήταν όλοι οι άλλοι, οι πολλοί, που παρακαλούσαν το Χριστό να φύγει.  "Καλά είμαστε έτσι που είμαστε. Σε παρακαλούμε, πήγαινε παρακάτω".  Είναι η ίδια απάντηση, που αποδιώχνει το Χριστό από τη ζωή μας.

Ο άνθρωπος των μνημάτων πήρε το δρόμο και γύριζε στη Δεκάπολη και διηγούνταν, δείχνοντας τα σημάδια από τις αλυσίδες, τι έκανε ο Χριστός στη ζωή του. Εμείς συνήθως διηγούμαστε τι έκανε ο Χριστός στους άλλους, όμως σαν τον θεραπευμένο, καλύτερα είναι να μιλάμε για τα όσα ο Χριστός έκανε στη δική μας τη ζωή.

                                                     ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.

                                                     Αρχιμ. Παύλος Κίτσος