Το επεισόδιο που μας αφηγείται το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, τοποθετείται ευθύς μετά την κάθοδο του Ιησού από το όρος όπου μεταμορφώθηκε μπροστά σε τρεις από τους μαθητές Του. Μετά τη δόξα της Μεταμορφώσεως συναντά ο Ιησούς την ανθρώπινη αθλιότητα σ’ όλο της το μεγαλείο. Ένας πονεμένος πατέρας, παρακαλεί τον Ιησού να γιατρέψει το άρρωστο παιδί του, αφού οι εννέα μαθητές Του στάθηκαν ανίσχυροι προηγουμένως να το θεραπεύσουν. Ο Χριστός βρίσκει μπροστά Του την πονεμένη και πάσχουσα ανθρωπότητα και απ’ την άλλη τους εκπροσώπους Του που δεν μπορούν να βοηθήσουν.
Τον έβλεπε ο πατέρας του και στεναχωριόταν, πονούσε αβάσταχτα. Απελπισμένος καθώς ήταν από την ανθρώπινη βοήθεια κατέφυγε στο Χριστό. Δεν τον βρήκε όμως, γιατί ο Χριστός ήταν πάνω στο όρος Θαβώρ μαζί με τους τρεις αγαπημένους Του μαθητές. Βρήκε όμως τους άλλους μαθητές, που περίμεναν στους πρόποδες του βουνού και ζήτησε τη βοήθειά τους. Αλλά δυστυχώς ούτε οι μαθητές μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί. Ο Χριστός αφού κατέβηκε από το όρος Θαβώρ πληροφορήθηκε τι είχε συμβεί κατά την απουσία Του. Άκουσε από τον ίδιο τον πατέρα, το τι συμβαίνει, αναστέναξε για την απιστία και τη διαφθορά της γενεάς εκείνης και ρώτησε τον πατέρα, πόσο καιρό το παιδί βασανιζόταν έτσι. Και ο πατέρας είπε “παιδιόθεν”, δηλαδή απ’ την παιδική του ηλικία. Ο Χριστός κατόπιν έκανε το θαύμα Του. Θεράπευσε το νέο, βγάζοντας το δαιμόνιο.
Αλλά γεννάται το ερώτημα, ο Χριστός σαν Θεός που είναι δε γνώριζε την ώρα και τη στιγμή που το δαιμόνιο φώλιασε μέσα στην καρδιά του νέου; Ασφαλώς και γνώριζε. Αλλά αφού γνώριζε γιατί έκανε την ερώτηση αυτή; Οι διδάσκαλοι του Ευαγγελίου απαντώντας σ’ αυτό το ερώτημα λένε, ότι ο Χριστός έκανε το ερώτημα αυτό όχι για τον εαυτό Του, αλλά γιατί ήθελε να διδάξει στον κόσμο, τι μεγάλη σημασία έχει η παιδική ηλικία. Από μικρός ο άνθρωπος, ανάλογα με την ανατροφή που παίρνει, συνηθίζει στο καλό ή στο κακό. Και γι’ αυτό όσοι έχουν παιδιά έχουν τεράστια ευθύνη για την ανατροφή τους.
Τί όπλα όμως έχουμε για να μην είμαστε μια γενεά άπιστη και διεφθαρμένη; Δύο όπλα έχουμε. Την προσευχή και τη νηστεία. Μας το είπε καθαρά ο Κύριος στη σημερινή περικοπή και μας έδωσε παράδειγμα τον εαυτό Του που συνεχώς προσευχόταν. Προσεύχεται στην έρημο σράντα μερόνυκτα πριν αρχίσει το έργο Του που σημαίνει πριν από κάθε έργο ή κάθε τι που κάνουμε πρέπει να προσευχόμαστε. Προσεύχεται ο Χριστός στην Κανά, στο όρος Θαβώρ, στον κήπο της Γεσθημανής και αλλού. Παντού και πάντοτε βλέπουμε τον Χριστό προσευχόμενο. Χαρακτηριστική είναι η προσευχή του στον κήπο της Γεσθημανής πριν το εκούσιο πάθος. Ίδρωνε απ’ την αγωνία Του για το πάθος που θ’ ακολουθούσε και ο ιδρώτας Του γινόταν σαν θρόμβοι αίματος που έπεφταν πάνω στη γη. Αυτό το γεγονός μας δείχνει πως τις δύσκολες στιγμές της αγωνίας μας, στο Θεό και Πατέρα πρέπει να καταφεύγουμε και απ’ Αυτόν να ζητούμαι ενίσχυση. Αλλά στο Θεό πρέπει να προσευχόμαστε και στη χαρά και στη λύπη και στην ευτυχία και στη δυστυχία και στη φουρτούνα και στη γαλήνη και στη μπόρα και στην καλοσύνη και στη γέννηση και στο θάνατο και σε κάθε περίσταση της ζωής μας. Η προσευχή ανεβάζει τον άνθρωπο στο θρόνο του Θεού.
Μας δίνει ο Θεός το δικαίωμα μέσο της προσευχής να επικοινωνήσουμε μαζί Του. Είτε είμαστε στο κάμπο, στο δρόμο, στο βουνό, στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στη θάλασσα, αν προσευχηθούμε ο Θεός θα μας ακούσει, γιατί ο Θεός είναι παντού.
Αλλά τι πρέπει εμείς να ζητούμε απ’ το Θεό. Ο ίδιος ο Χριστός μας συμβούλεψε να ζητούμε πρώτον την βασιλεία των ουρανών και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν. Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει, πως πρέπει να ζητούμε απ’ το Θεό μας εκείνα τα πράγματα που συμφέρουν στην ψυχή μας αλλά ταυτόχρονα και δε θα δυσαρεστούν τον Θεό.
Θα ζητούμε εμείς απ’ το Θεό να μας βοηθάει όταν έχουμε ανάγκη. Θα τον ευχαριστούμε δε και θα τον δοξολογούμε που μας χαρίζει δώρα και ευεργεσίες. Αλλά θα τον δοξολογούμε και στις άσχημες και δύσκολες στιγμές, που επιτρέπει να έρθουν στη ζωή μας, ως δοκιμασία. Κατά την προσευχή μας πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε καθαρή καρδιά και η σκέψη μας να είναι συγκεντρωμένη προς το Θεό και κατά τη συνομιλία μας μ’ αυτόν, θα πρέπει να έχουμε πίστη πως θα κάνει δεκτές τις δίκαιες και λογικές βέβαια απαιτήσεις μας και θα μας βοηθήσει. Ας προσευχόμαστε στο Θεό με ειλικρίνεια σαν γιος προς τον πατέρα του και να είμαστε βέβαιοι πως ο πατέρας όλου του κόσμου, που τόση αγάπη έδειξε και δείχνει και θα συνεχίσει να δείχνει για τα πλάσματά Του, θα μας ακούει και θα μας βοηθάει.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Πρεσβ. Κωνσταντίνος Ντινούδης.